Herle Forbrich, Ewa Romanowska, Janet Laidla i Anne Sørensen
Dwory tj. reprezentacyjne budynki rezydencyjne nieruchomości rolnych, charakteryzują wschód rzeki Łaby w Niemczech i mogą ogólnie być odnalezione dookoła Morza Bałtyckiego. Nieruchomości rolne zostały połączone przez więzy rodzinne i gospodarcze, a dwory gospodarczymi, prawnymi i społecznymi centrami w obszarach wiejskich. Ta struktura organizacyjna została rozwinięta w średniowieczu i czasach wczesno-współczesnych. Szczyt gospodarki nieruchomości został osiągnięty około 1800 roku, przed uchwaleniem pierwszych praw zwalniających chłopów z przymusowej pracy. Pomimo tych zmian społecznych, panowie majątków mniej lub bardziej utrzymali swoją władzę na obszarach wiejskich do początku I Wojny Światowej.
Do początku XX wieku, sieć tysięcy takich majątków istniała w regionie Morza Bałtyckiego. W ich centrach pozostały posiadłości. Jako rezydencje panów, reprezentowały historię rodziny, porządku społecznego i tradycji. Jednakże, były one również postrzegane jako symbole społeczeństwa naznaczonego nierównością i zależnością. W XX wieku, ruchy narodowe, modernizacja społeczna, transformacja socjalistyczna i w końcu historyczna świadomość zmieniły znaczenie tych miejsc.
W wyniku czego posiadłości doświadczyły znacznych zmian prawnych i gospodarczych. Ten rozwój zaczął się wraz z reformami rolnymi po I Wojnie Światowej w Estonii, Łotwie i Litwie. Doszło to do skutku jako wynik II Wojny Światowej, zwłaszcza w tych krajach w regionie Morza Bałtyckiego, które weszły pod panowanie Sowietów lub pod wpływem ZSRR. Były posiadłości, które straciły swoje tradycyjne funkcje jako rezydencje rodzin. W Zachodnich Niemczech i Skandynawii, z jednej strony większość dworów pozostało prywatnych i używanych w sposób tradycyjny. Jednakże, tutaj też, zmiany gospodarcze dokonały potrzebnych korekt i rodziny, na przykład, zaczęły otwierać swoje prywatne domy dla wycieczek zorganizowanych czy wydarzeń.
Dziś, dwory dookoła Morza Bałtyckiego doświadczają, porównywalnych zmian gospodarczych, a marketing domów do wynajęcia dla różnych celów, takich jak wesela lub jako miejsce wydarzenia i ich użycie w celach turystycznych rośnie. W tym samym czasie wiele krajów posiadło prawa chroniące pomniki historyczne od lat 70-tych XX wieku. Od wtedy uznanie dworów jako dziedzictwa kulturowego wzrosło. Dziś, każdy kraj w regionie Morza Bałtyckiego, stawia czoła wyzwaniom w zachowaniu dworów jako kapitału kulturowego.
Zostały opublikowane w 1969 roku, w historyjce obrazkowej “Słońce, powiedz jak Ci się podoba nasza piękna ojczyzna?” w magazynie Bummi. Bummi był magazynem dla dzieci nakierowanyn na dzieci w wieku przedszkolnym w NRD i po raz pierwszy pojawił się w 1957 roku.
Pojawiła się w filmie Viimne reliikvia (Ostatnia relikwia, 1969) jako Mässajate laul (Piosenka rebeliantów, muzyka: Uno Naissoo/tekst: Paul-Eerik Rummo). Słowa są oparte na piesni folkowej pochodzącej z rewolucji w 1905 roku, podczas której wiele dworów w Estonii i Łotwie zostało spalonych.
Dzisiejsze Borzęcino, jest położony w województwie zachodniopomorskim w Polsce. Nazwa wsi to Borzęcino.
Obraz Aleksandra Dunckera (1813-1897). Był niemieckim wydawcą i sprzedawcą książek. Jego główną pracą była graficzna kolekcja zamków pruskich. Aleksander Duncker. Die ländlichen Wohnsitze, Schlösser und Residenzen der ritterschaftlichen Grundbesitzer in der preussischen Monarchie. Band 8. Berlin, Duncker, ca. 1886. Digitalisiert durch die Zentral- und Landesbibliothek Berlin, 2006. URL: https://digital.zlb.de/viewer/readingmode/14779821_08/187/LOG_0052/.
Po reformie ziemskiej w 1919, wiele dworów w Estonii zostało zamienionych w domy szkolne, a niektóre z nich pozostały szkołami do dziś. Ze wsparciem kilku międzynarodowych grantów, Ministerstwa Kultury i Minsterstwa Edukacji i Badań, szkoły były w stanie odbudować kilka dworów i stworzyć stronę internetową, wydarzenia, książki zestawy zadań dla tych szkół aby docenić ich unikalne środowisko edukacyjne. Strona internetowa posiada pewne informacje w języku angielskim, prosimy przejrzeć aby uzyskać większy wgląd w tę inicjatywę: http://www.moisakoolid.ee/en.
W 1919 roku, nowe prawo usunęło uprzywilejowany status dworów i szlachty w Danii. Było to widziane jako wdrożenie demokracji w odniesieniu do status społecznego i kroku w kierunku równości gospodarczej i jako sposób aby zapobiec powstaniom rewolucyjnym jak w Rosji i Niemczech. W następnych dekadach, niepokoje gospodarcze i wyzwania dalej dotykały dwory. Od około 1960 roku, wiele prywatnie posiadanych dworów rozwinęło nowe przedsięwzięcia w eksperymentalnej gospodarce. To obejmuje inicjatywy dziedzictwa kulturowego, na przykład, otwarcie dworów i parków dla ludzi, otwieranie muzeów i organizacja koncertów i jarmarków w pobliżu. Dodatkowo, powstają nowe miejsca turystyczne, takie jak parki safari i ścieżki natury. Od około 2000 roku, niszowa produkcja wyrobów regionalnych (lokalnych, organicznych, starych gatunków ziaren, tradycyjnych przepisów itd.) zawsze odgrywała duża rolę. Dodatkowo wiele dworów zostało teraz przekształconych w hotele, restauracje, i miejsca konferencyjne, a zwykli ludzie mogą zarezerwować zamek czy dwór i stać się “panem i panią na włościach” na przykład na swoim przyjęciu ślubnym. Clausholm Slot jest prywatnym dworem w centralnej części Jutlandii, w Danii.
Tekst ten pochodzi z ich strony internetowej, opisuje oferty wesel.